Ik was ruim 5 jaar en diepgelovig. Mijn vader was beroepsmilitair en dus gingen we naar het Sinterklaasfeest in de kazerne. Ik mocht ook bij Sinterklaas komen en verlegen ging ik naar hem toe. Hij pakte zijn grote boek erbij en vond mijn ‘grote vergrijp’: ik had een grote mond! Dus kwam er ‘n Zwarte Piet bij (levensgroot in mijn kleuteroogjes), die zwaaide met zijn roe en dreigend de zak voor mijn neus hield om te kijken of ik erin paste, om mee naar Spanje te worden genomen. Oh, wat zullen de mannen die het Sinterklaas-spel speelden lol hebben gehad om mijn angstige gezichtje. Net zoals veel volwassenen in de zaal waarschijnlijk, want kinderen bang maken werd een normaal en leuk tijdverdrijf gevonden. (in elk geval in de omgeving waar ik ben opgegroeid) Dus jazeker, ik was doodsbang geworden daar in die kazerne en durfde bijvoorbeeld niet meer in het donker alleen te zijn. En op Pakjesavond had ik het echt Spaans benauwd. Want zo ging dat in die tijd: Zwarte Piet was de boeman.
Jaren later, toen mijn oudste een diepgelovige peuter was, zag ik ’s avonds laat op tv een kleuterjuf voor haar klas staan. Ze had het met de kinderen over Sinterklaas. En terwijl ze voor de kinderen stond, verkleedde ze zich tot Sinterklaas. Tijdens het verkleden was ze voor de kinderen gewoon de juf. Maar vanaf het moment dat ze het hele Sinterklaas tenue aanhad, inclusief mijter en baard, was ze voor de kinderen écht Sinterklaas. Terwijl ze toch haar eigen stem gebruikte. Toen ze na een poosje het Sinterklaaspak uittrok, was ze gewoon weer de juf. Geen enkel kind stoorde zich daar aan, noch gaf aan dat de juf als Sint verkleed was geweest. Ik vond dat heel fascinerend en leuk om te zien.
Wat ik hiermee wil zeggen, is het volgende:
Het Sinterklaasfeest is gedurende de tijd al vaker aangepast. Vanwege tere kinderzieltjes is Zwarte Piet gelukkig geen boeman meer, maar een te gekke kindervriend. En zonder roe, daar zingen we alleen nog maar over; zien doen we dat ding gelukkig niet meer.
En voor gelovige kinderen kun je het Sinterklaas-sprookje net zo maken als je wilt, getuige het verhaal van de kleuterjuf die zich voor de ogen van de klas verkleedde tot Sinterklaas en weer terug.
Waarom ik mijn duit in het zakje doe ten aanzien van de Zwarte-Pieten-discussie?
Omdat ik met ongeveer 150.000 andere Nederlanders een aangeboren ander gezicht heb. En dat kan allerlei oorzaken hebben. Zelf heb ik een naevus flammeus in mijn gezicht (beter bekend als wijnvlek, wat een rotwoord). Net als mijn lotgenoten, weet ik wat het is om aangestaard, uitgescholden, belachelijk gemaakt, gepest en gediscrimineerd te worden vanwege je uiterlijk. Mij is letterlijk op 16-, bijna 17-jarige leeftijd de vraag gesteld waarom ik met mijn uiterlijk dacht voor een bepaalde functie in aanmerking te komen? De innerlijke pijn die dat alles bij elkaar opgeteld veroorzaakte, heeft mijn denken, doen en het maken van keuzes tientallen jaren beinvloed. Want ik voelde me niets waard, of ik er niet mocht zijn, of ik er niet toe deed. Ik voelde me minderwaardig.
Dus ik kan me levendig voorstellen hoe het is voor mensen die lijden of hebben geleden onder de figuur en rol van Zwarte Piet. Ik leef mee met de pijn die dat heeft veroorzaakt en wat het met je heeft gedaan en misschien nog doet.
Alleen de manier hoe het is aangepakt, is de mijne niet:
Dat op hoge poten, met een hoog testosteron gehalte -ook door vrouwen- eisen dat Piet verandert en wel NU.
En wie het niet onmiddellijk met je eens is, van racisme beschuldigen. Daarmee strijk je dusdanig tegen haren in, dat mensen zich verankeren in hun eigen verhaal. Want het gaat om een kinderfeest en vanwege alle herinneringen die iedereen aan zijn/haar gelovige tijd heeft, is dat emotie!
Het was dus te verwachten, dat dat op enig moment tegenreactie zou oproepen. Dit jaar waren er voetbalhooligans bij betrokken. Voetbalhooligans….je weet wel….dat zijn van die groepen die op afspraak met elkaar gaan knokken. Om het knokken. Ditmaal niet onder elkaar, maar over de hoofden van kinderen heen. Daar zit echt niemand op te wachten!
Het zou voor iedereen beter zijn geweest als de anti-groep zich kwetsbaar had opgesteld en vertelde, aandacht vroeg, voor wat je persoonlijk is overkomen, waar je nog steeds mee te dealen hebt. Als je dat op een goede manier aanpakt, kom je ook in praatprogramma’s op tv. Toegegeven, dat gaat niet van de ene dag op de andere, ik kan erover meepraten. Maar de aanhouder wint! Schrijf er een boek over, maak vlogs, geef er lezingen over. En spring ook in op de actualiteit, met je eigen persoonlijke verhaal welteverstaan.
Want de jaarlijkse discussie zoals die steeds extremer gevoerd word, daar ben ik wel klaar mee. Daarnaast is het is net als met de Week Tegen Het Pesten. Elk jaar opnieuw staat het in de betreffende periode middenin de belangstelling en voor de rest van het jaar hoor je er niks meer over.
Het is nog niet te laatOproep aan voor- en tegenstanders: laat het niet uit de hand lopen! Zoek begin 2019 contact met elkaar en start overleg op. Met respect voor elkaars standpunten, gevoelens en emoties. Let wel, ik zeg: ELKAARS! Dat moet toch kunnen zonder dat ook nog de politiek zich er eens tegenaan gaat bemoeien, met als mogelijk gevolg toenemende polarisatie vanwege politieke verhoudingen.
Red het Sinterklaasfeest!
Dwing niets af en praat, praat, praat, praat met elkaar. Tot je begrip voor elkaar kunt opbrengen. En zie, luister en fantaseer met een open mind met elkaar tot je met z’n allen een voor iedereen mooi aangepast Sinterklaasverhaal hebt gemaakt, waarin iedereen de tijd gegund is om eraan te wennen, juist vanwege de al wat oudere groep gelovige kinderen. En neem dan contact op met de redactie van het Sinterklaasjournaal. Jullie kunnen dat! In het belang van alle gelovige kinderen.
Omdat het Sinterklaasverhaal al vaker is aangepast. En kinderen daar over het algemeen geen moeite mee hebben en we dat met z’n allen kunnen begeleiden.
Overigens denk ik ten aanzien van dit soort zaken als de Pietendiscussie met weemoed terug aan het poldermodel; dat was zo slecht nog niet.
En ik zelf? Ik heb de duiveltjes die mij decennialang innerlijk hebben geteisterd, het zwijgen weten op te leggen. En daar heb ik zoveel van geleerd, dat ik geen last meer ervaar van staren, schelden, belachelijk maken. Want dat zegt meer over de ander dan over mij. Dat zijn dan mijn mensen niet en dat is okay. Ik wring me niet langer in allerlei bochten ten koste van mezelf om ergens bij te horen.
Ik ben liever bezig met mijn nieuwe missie: een wereldwijde community bouwen voor 1 miljoen vrouwen om hun kwetsbaarheid om te zetten naar hun sterke kracht. En zo samen de wereld een stukje beter maken. Want mijn verhaal houdt niet op bij de grens van Nederland.