De Week Tegen Pesten 2018 is van 17 tot en met 21 september. De kans is groot dat we weer over elkaar heen buitelen met onze afschuw over pesten en wat het doet met slachtoffers.
En we worden weer attent gemaakt op beleid en projecten over pesten. Wordt het eens temeer duidelijk dat pesten overal voor komt: op school, in de sociale omgeving, rondom het sporten, op het werk, in zorgcentra.
Dit jaar is de Week Tegen Pesten georganiseerd rond het thema ‘Laat je zien!’ En daarmee worden leraren bedoeld. Leerlingen moeten weten dat ze hun leraren kunnen vertrouwen. Zodat ze je weten te vinden en om hulp durven te vragen bij pesten.
En volgende week gaan we weer over tot de orde van de dag…..
Overigens prima dat Doeboek, allerlei tips en tools, op het gebied van pesten; ik ben benieuwd naar structurele resultaten voor de langere termijn. Ik wil resultaten van weten van eerdere projecten in het kader van pesten. Van de effecten op langere termijn, dáár wil ik cijfers over zien.
Langdurige gevolgen van agressie Want elke dag zegeviert wel weer ergens iemand via het recht van de sterkste. Iemand die het nodig heeft, zich ten koste van een ander te manifesteren. Niet zo lang geleden, werd mij gevraagd of ik begrip kan opbrengen voor pesters. Ik heb volmondig ‘nee’ gezegd. Omdat pesten een vorm van agressie is, dat op jonge leeftijd begint en vaak en met opzet gebeurt. Door - lichamelijk geweld, b.v. slaan en schoppen en/of - psychisch geweld, zoals uitschelden, buitensluiten, bedreigen, beledigen of doodzwijgen.
De blauwe plekken helen, maar van het psychische geweld en beperkende overtuigingen die er uit voortkomen, kun je nog jaren last houden in de vorm van een onzekerheid, een gebrekkig zelfvertrouwen tot moeite om anderen te vertrouwen. Op onverwachte momenten, in onverwachte gedaanten, in allerlei situaties word je -bewust of onderbewust- teruggeworpen naar de context waarin het is ontstaan. Om het nog maar niet te hebben over het opgelopen minderwaardigheids-complex.
Vragen om begrip voor pesters, is voor mij uitvergroot vergelijkbaar met vragen om begrip voor daden van dictators uit de geschiedenis tot en met vandaag. Want vergis je niet, pestslachtoffers leven onder een waar schrikbewind.
Met de beste bedoelingen Helaas kan ik –gepest vanwege mijn uiterlijk- er zelf over meepraten. De basisschool tot bijna het einde van de 5e klas was verschrikkelijk. Het opgewacht worden, het geslagen worden, het uitschelden, het buitengesloten worden. Het begon in de eerste klas en bracht mijn vader -indertijd als beroepsmilitair rij-instructeur op tankwagens van de landmacht- ertoe met zo’n tankwagen en in uniform tijdens het speelkwartier bij school te verschijnen (het waren andere tijden). Dat maakte nogal indruk, dat kun je je wellicht wel voorstellen. Hoewel hij natuurlijk de beste bedoelingen had, schaamde ik me dood, ook al was ik pas zes jaar; dat herinner ik me nog goed. Sinds ik zelf moeder ben, kan ik mij de wanhopige bezorgdheid van ouders om hun gepeste kind en de drang zelf actie te ondernemen, levendig voorstellen. Effect had de actie van mijn vader buiten het moment zelf evenwel niet. We verhuisden toen ik in de vijfde klas zat naar de andere kant van de stad. Ik ging naar een andere school waar het beter voor me werd, alhoewel het kwaad dat eerder was geschied me tientallen jaren heeft achtervolgd. Niet altijd zichtbaar en in elk geval van binnen.
Geen excuus Pesten vind ik te beschouwen als een ongewenste helaas onuitroeibaar lijkende uitwas van het mensdom. Pesters zullen vanuit hun achtergrond best zo hun motieven hebben, maar een verklaring voor pestgedrag kan en mag geen excuus zijn.
Worstel en kom boven Gelukkig ben ik er ondanks en wie weet misschien wel mede dankzij pesten, met een sterk karakter uit gekomen. Mede dankzij het van thuis uit meegekregen adagium ‘jezelf niet onder te laten sneeuwen, wat er ook gebeurt’. Heb door de jaren heen beperkende overtuigingen getrotseerd. Ben buiten m’n comfortzone gegaan, waar ik het meeste heb geleerd en waar ik ontdekte wat mijn passie is. De laatste restanten van diep weggeborgen leed dankzij psychische terreur heb ik een paar jaar geleden geneutraliseerd met een kort EMDR-traject. Klik op onderstaande afbeelding en lees wat EMDR voor mij heeft gedaan. Lees daarna verder onder de afbeelding.
Lange neus Ik heb het uiteindelijk veel verder gebracht dan mijn pesters, naar wie ik bij dezen een lange neus trek. Ze hebben mij er niet onder gekregen. Dat gun ik alle pestslachtoffers: Ook jij hebt een passie, een talent dat je zo leuk vindt, dat je dat de rest van je leven zou willen blijven doen. Je bent er al goed in. Doe wat nodig is om jezelf er in te blijven verbeteren, wellicht tot je expert bent. Want jij bent de enige die dat doen kan, met waar nodig support van je omgeving. De voldoening, de energie en het zelfvertrouwen dat je ermee krijgt, is onbetaalbaar en maakt dat ook jij -al dan niet terugkijkend- een lange neus kunt trekken naar je pesters omdat ze hun doel niet bereikt hebben. Ik weet uit eigen ervaring dat het nog niet zo gemakkelijk is er bovenuit te groeien. Het gaat niet zonder slag of stoot. Maar geloof me: Je kunt het! Kom uit de schaduw; je bent het waard. Of zoek eerst professionele hulp om je traumatische pestervaringen te verwerken.
Missie
Ik heb mijn verhaal o.a. mogen doen in tv-programma Geloof en een Hoop Liefde (vanaf 05:05) en in LINDA.163. De reacties daarop waren en zijn nog steeds zo overweldigend mooi dat ik een nieuwe missie heb:
Ik bouw een community voor 1 miljoen vrouwen om hun kwetsbaarheid om te zetten naar kracht. En zo met elkaar bij te dragen aan het beter maken van de wereld.
Want iedereen heeft zo haar kwetsbaarheden en dat kan best iets anders zijn dan je uiterlijk. Ik help en begeleid (voornamelijk) vrouwen zich daar bewust van te worden, het te erkennen én van zichzelf te houden. En hoe ze -zonder zichzelf te verliezen- beter in verbinding kunnen zijn met anderen. Als vrouw, partner, moeder, dochter, zus, vriendin, collega of als entrepeneur.